40. Un cadro compartido...

O Santi

Santiago comezou este cadro debuxando un veleiro a lapis surcando os mares, continuei a obra dándolle cor. 

Lembrei o xogo de empezar unha historia e logo seguir a argallar a trama outra persoa. Penso que el imaxinou un día de sol... eu vin tempestade, escuridade... pero no alto ceo a lúa chea guiando xenerosa... algo bo vai pasar cando se faga a luz.

39. Proxecto Moucho

1. Na procura dun conto.
2. A partires dunha imaxe.
3. Choiva de ideas.
4. Nace a historia que dará calor os nosos soños.

Por exemplo...

38. Proxecto Lúa

1. Queremos crear un conto.
2. A partires dunha imaxe.
3. Choiva de ideas.
4. Sae a historia que dará calor os nosos soños.

Algo así.... 

37. Libre - mente

Libremente, un cadro de Susana Pazo Maside.
O meu preferido, a diferenza doutros que me gustan este lenzo está na miña vida, 
nunha das paredes da sala de estar, faime moita compaña, 
da pé a reflexión, apórtame moito...

Susana Pazo Maside fai da súa arte un xeito de crear soños, historias, reflexións... tendo como refente a cultura galega, a universal, e especialmente, a súa visión do mundo. Escultura, pintura... técnicas mixtas, materiais diversos... en variados formatos e formas... explora os recursos, investiga e descobre un universo máxico.

http://aportaverde.blogspot.com.es/2010/06/lenzo-de-susana-pazo.html

As cabezas en cartón pedra que crea Susana, van máis alá das personaxes que representan,
 son a historia, a imaxinación...
unha homenaxe a beleza interior baixo un rostro de muller moitas veces lexendaria (Rosalía, Frida...)
e outras froito da ficción, como mulleres anónimas que moitas somos.
(A foto é un anaco doutra publicada na Voz de Galicia)

Ten participado en exposicións colectivas, individuais, con fins sociais... e ata no cinema, como mostra delo os seus retratos de Manquiña e Pepe Sancho, en Siempre Habana.

No seu Obradoiro, apréndese a interpretar o que percibimos con outra mirada, as cores, tonalidades, perspectivas... unha terapia tamén para encontrarse, ideal para aquelas persoas de mente dispersa coma min.

36. Agardando

Ollaba coa mirada perdida aquela fermosa paisaxe case sen vela, se puidera voaría sen parar ata perderse nas alturas, para logo descender na embarcación onde el navega.

Sempre fora temerosa da tormenta que se empeñaba en estrelar caldeiros de auga contra a fiestra do seu cuarto. O vento batía forte naquel lado da casa onde durmía de nena, só protexido por un castiñeiro que co bo tempo parecía sorrir, e co malo convertíase nun monstro. Un ser con longos tentáculos dos que parecían xurdir raios e tronos, pero que era unha bendición no outono cando as polas ciscaban xenerosas as castañas.  

O seu pai desaparecera no mar no medio dunha misteriosa brétema, nada volveron saber. Non houbo testemuñas do feito, só o silencio e a calma despois da tempestade, rota no porto polos berros das mulleres que non terían corpos para soterrar. Nas noites de temporal escoitaba bramar o mar e sentía un desacougo que lle oprimía o peito. Os seus ollos eran un mar de bágoas contidas que formaban ondas na súa mente, mentres notaba un amargo sabor salgado na lingua.

O seu amor mariñeiro sempre volvía...

Fuxan os ventos. O meu amor é mariñeiro... se o que queres escoitar aquí.

O lenzo en branco ofrecendo todas as súas posibilidades vai esbozando a historia...

Contando a historia a pinceladas... achegándose ó resultado final...

Convértese en agasallo para Vicente o fareiro de Illa Alba...
e así loce na biblioteca.

35. Moucho VelaSoños

Andiven nestes días cos fíos a voltas... e naceu outra manta...
Representa un moucho mansiño, un pouco tristeiro só na súa árbore... moi sabio despois do que leva visto... seguro veará os soño de quen o poña nos seus pés.

En CANTARES GALLEGOS, ROSALÍA DE CASTRO escribía:

Eu ben vin estar o moucho

Eu ben vin estar o moucho
enriba daquel penedo:
¡Non che teño medo, moucho,
moucho, non che teño medo!

Unha noite, noite negra,
como os pesares que eu teño,
noite filla das sombrisas
alas que estenden os medos;
hora en que cantan os galos,
hora en que xemen os ventos,
en que as meigas bailan, bailan,
xuntas co demo pirmeiro,
arrincando verdes robres,
portas e tellas fendendo,
todas de branco vestidas,
tendido los brancos pelos,
contra quen os cans oubean
agoirando triste enterro;
cando relumbrar se miran
antre os toxales espesos,
cal encendidas candeas
ollos de lobo famento,
e os ramallaxes dos montes
antre sí murmuxan quedos,
e as follas secas que espallan
os aires da noite inquietos,
en remuíños se xuntan
con longo estremecemento;
indo camiño da Igrexa,
soia cos meus pensamentos,
cabo da fonte da Virxe,
pretiño do cimeterio,
dempois de sentir un sopro
que me deixou sin alento,
eu ben vin estar o moucho
enriba daquel penedo...

O noso moucho non só non da medo senón que o quita.

34. Lúa

Unha nova manta... Lúa.

Conta unha lenda que a Lúa está alí onde agarda o tempo perdido, as promesas rotas, as intencións que nunca se converten en accións e onde rematan os desexos insatisfeitos. Alexander Poe, o poeta, escribiu que a Lúa era "o fogar de tódalas cousas perdidas, como o cerebro dos heroes e as bágoas das persoas que esperan herdar os cartos do moribundo".

Como as fases da Lúa fan que ésta pareza encherse e baleirarse de auga, crese que se recolles herbas e prantas en lúa chea éstas serán especialmente boas.

Os anglosaxóns daban un nome diferente a Lúa según o mes: por exemplo, a Lúa - Lobo era xaneiro, a Lúa dos prados era xullo e a Lúa de sangue era novembro. Hai centos de nomes nas linguas indíxenas de Norteamérica que fan referencia a Lúa, dende "Lúa cando a cola do pequeno lagarto cae de frío" (xaneiro) ou "Lúa cando as cereixas están maduras" (Xullo).

Fases da lúa.

• Lúa crecente: fase da Lúa dende a lúa nova ata a lúa chea. Neste caso é máis empregado cuarto crecente ou o crecente (da lúa). Chámase así porque cada día vese máis superficie lunar.
• Lúa chea: estado da Lúa en que se ve desde a Terra todo o disco desta (a cara visible). Plenilunio (culto).
• Lúa minguante: fase da Lúa que vai dende a chea ata a nova. Coma no caso da lúa crecente, son máis empregadas as denominacións cuarto minguante ou o minguante, a minguante (da lúa). Devalo (culto).
• Lúa nova: fase da Lúa na que esta é iluminada polo Sol na cara oposta á Terra, e polo tanto non se ve máis que a súa sombra. Novilunio (culto).
• Lúa vella: é equivalente á Lúa chea.

33. Un paseo con Monet

Unha interpretación do famoso paseo... con outra muller, outro neno, outra vexetación...

froito das clases de pintura con Susana Pazo Maside.

Claude monet (1840-1926) - O paseo de Camille Monet e o seu fillo Jean (ou a dama do parasol)

Marco improvisado con cartón de rollo papel cociña, hixiénico... facendo formas arredor do lenzo...
provisional... demasiado romántico???

32 . Cesto de flores con médula e la afieltrada

Para inventarnos necesitamos inspiración e moitas veces axuda, eu neste proceso recurrín a clases de pintura con Susana Pazo Maside. Non só aprendo a pintar, cousa que tiña na mente dende hai moito e non atopaba o momento, senon outras artes... 

Con médula aprendín a facer un cesto e con la flores, sendo o resultado final:

Coa médula pódense facer obras moi útiles, decorativas... 
relaxantes na súa elaboración... 
pero quedóume algún buraco por non ter apretado suficiente, 
teño que practicar... como todo...

Así foi collendo forma...

Sorprendeume gratamente descubrir o que se pode facer 
cunha masa de la, auga, xabón...
encantóume o afieltrado... crear flores de cores a pracer...

31. María vai... (VII)... FIN

XII. María vai.

            María achégase á beiramar, entre as rochas albisca cunchas que xa pode visionar nas súas próximas creacións. A súa face reflicte motivación. Mira ó ceo, un arco da vella debúxase no ar, decátase de que o medo e a escuridade desapareceron co tempo. Foi un acerto deixar a nada, naquel intre, cara ningún lugar e non morir no intento. Unha canción de Mercedes Sosa soa ó lonxe, ven da casa de Leo, fillo de emigrantes arxentinos retornados. Podería ser a banda sonora que da continuidade a esta historia inconclusa, presaxio de novidades que virán.

            “Mirar rasgado, patitas chuecas, María va, pisando penas, la arena ardiente, María va (…) Quiso la siesta ponerle un niño a su soledad…”

Para quen queira escoitar a canción por exemplo aquí...

30. María Vai... (VI)

X. Ninguén.

            María sente que non ten saída. Vese incapaz de axudarse a si mesma, os demais tampouco poden facelo. Unha anciá baixa a rúa empedrada con dificultade, carga un cesto demasiado pesado para a súa fráxil figura. Poden axudarse pero aínda non o saben, séntense soas ante o incerto futuro. Cruzan as miradas e achéganse, intúen xa as necesidades que poden satisfacerse mutuamente. Engracia fai pasar a súa auxiliar á cociña, prepara un caldo de verduras e un peixe ó forno. Pola fiestra da galería vese o porto, Xus vai de pesca con Vicente.

            Sobre a mesa da sala hai ducias de cunchas de cores, fíos, agullas… na parede o retrato dun home con bigote sorrí. María acaricia unha gran caracola.

XI. Caracola.

            María admira á persoa que a acolleu, as súas historias de antano danlle vida, forza para soñar. Relátalle que o máis importante que se levaba a bordo era a caracola, tocábase nos días de néboa e as mulleres, ó oír o seu son, orientaban ós seu homes dende a beiramar para que atracasen con ben. Salvaron moitas vidas na costa atlántica norte, isto contarallo Vicente, unha tarde que a levará a pescar. Mentres, Xus lánzase á auga con habilidade abraiante pescando a cea, o mariñeiro aseguraralle que poderían deixar o barco nas mans do lobo de mar canino e baixar a botarse unha sesta.

            Engracia revela o lugar segredo onde recolle as cunchas para os seus colares, e o seu oficio artesán, á que será a súa sucesora. Ilusionada, María vai.

Se ides ó museo de Fisterra podedes admirar e aprender, 
da vida do mar, da supervivencia,
 dos sentimentos...

No Museo do Castelo de San Carlos en Fisterra,  Manuel (guía - mariñeiro - poeta), 
fai unha demostración de como sona o corno de néboa que tantas vidas salvou.

29. María vai... (V)

VIII. Sol.

            María e Xus seguen sumando pasos, un indicador anuncia a súa chegada a Fisterra, o seu destino quizais sexa a fin da terra, o seu propio fin. Xa non quere ver a ninguén, non quere falar, toma un sendeiro cara o alto dunha montaña. Descobre uns restos arqueolóxicos… a ermida de San Guillerme, iso pon nun panel turístico. Segundo conta a tradición, neste monte os romanos atoparon un altar ó sol, Ara Solis, construído polos pobos que alí habitaron antes da romanización. Os lugares paganos destinados a ritos de fertilidade foron cristianizados, xa non funcionan.

            Nunha gran lousa horizontal, onde antigamente durmían as parellas estériles para concibir descendencia, pecha os ollos e abandónase a outros mundos.

            IX. Outros mundos.

            María soña cun naufraxio, está empapada, non pode respirar, abre os ollos e ve un rostro sobre ela. Vicente faise a un lado, a situación é embarazosa, sen dúbida. Xus únese ó trío, como se coñecese ós dous dende sempre. Chove coma se o ceo estivese regando algo importante. O home do chuvasqueiro tenta explicar que perdera a Xus nunha viaxe hai meses, ela non o escoita, está furiosa. Lóstregos e tronos converten a bóveda celeste nun espectáculo sen igual, que os ilumina ata que se convencen de que deben baixar á civilización.

            A policía entra na casa que xa non é dela, a verdade é que non queren facelo. Non hai ninguén.

Steam-Boat off a Harbour's Mouth in Snow Storm , 1842. William Turner.

28. María vai... (IV)

VI. Un conto.

            María deixa de sentir anguria no peito, está disposta a relatar unha breve historia en pago á cordialidade. E é que érase unha vez un vello muiñeiro que tiña tres fillos, achegándose a hora da súa morte repártelles o pouco que ten… ó maior o muíño, ó mediano o burro… ó máis pequeno o que queda… o gato. O pai morre, o neno colle unhas botas e ponllas ó gato, os dous van percorrer mundo… A narradora mira a Xus, sonrrí, el move a cola. Ela enfréntase os seus desequilibrios emocionais, el céntrase, xa sabe onde van. 

            Éntralle unha presa tola por marchar, pero doulle pé a Fermín a contar a historia de Micifuz, o navegante.

VII. Micifuz, o navegante.

            María escoita con interese como “El Compostelano”, un barco no medio dun terrible temporal que azota a costa, é abandoado pola  tripulación preto do porto de Corme. Os mariñeiros póñense a salvo surcando as ondas con botes. O navío rompe amarras e queda ó pairo cun ser a bordo… Micifuz. Esquiva a areosa Barra, a Illa Tiñosa, a punta Tabuído… ata que río Anllóns arriba chega indemne con perfecta maniobra a terra. Os observadores pregúntanse quen goberna o barco e o gato pensa “¡Para mariñeiros, nós…!”.

            Será a última velada. Sen despedidas lánzanse ó camiño, a carón da mochila hai unha bolsa con froita, é para ela. Non é capaz de aprecialo pero, brilla o sol.

27. María vai... (III)

IV. En paz.

            María síntese perdida, pero por dentro, non saber onde está físicamente é o único que lle produce certa satisfacción. Faise de noite, podería durmir baixo as estrelas, sobre o manto de herba dos prados. Decidida deitase, a mochila de almofada, Xus dalle calor, o sono invadea, o cansancio gaña á ansiedade. Un movemento estraño despertaa, abre os ollos e ante ela un ancián sorrinte desiste no seu empeño de zarandeala co caxado. A ledicia de sabela viva anímao a invitala a durmir a cuberto, pola noite refresca.

            Cea quente, sabas de algodón, unha colcha de la sobre a cama, arrecende a madeira, pecha de novo os ollos, esta vez sen sobresaltos.

V. Sobresaltos.

            María quere morrer, os pensamentos de ruina atacan sen previo aviso. Esperta e non quere sair da cama, mira a lámpada que pende dunha cadea dourada, imaxínase alí pendurada. Unha nena entra sobre as puntas dos pés na habitación, míraa con curiosidade, é a neta de Fermín, tamén se chama María, sae correndo ó verse descuberta. É hora de asearse, vestirse, séntese mal polos seus pensamentos suicidas, non lle gusta a súa vida e non é capaz de cambiala. Maldita sexa, non pode baixar a garda, trenza o seu pelo cara un lado, abre a fiestra, hai pouca altura.

            O almorzo anímaa, o queixo é un rico manxar sobre a súa lingua, o gusto a laranxa do zume reconfórtaa. A pequena pídelle un conto.

PAUL CÉZANNE: "Natureza morta con cesta de froitas (mesa de cociña)", 1880-1890.

Excepcional natureza morta e ademais unha extraordinaria ilusión en forma de cesta de froitas. Onde está esta cesta? Colocada nun inestable equilibrio na esquina superior dereita, ou nun complexo xogo de perspectiva sobre o chan como a peza de madeira do estremo dereito do cadro? 

26. María vai... (II)

III. Cara ningunha parte.

            María e Xus atravesan un río, unha ponte facilita a tarefa, nunha esquina medra unha flor lila. Detéñense para observar a paisaxe, divisan un pequeno pobo. Se puidesen retroceder no tempo, verían como Rosalía celebra alí o bautizo prenatal do que será o seu primeiro fillo. Naquela época, antes de parir, era costume procurar a protección das forzas sobrenaturais acudindo a medianoite a ponte. Agardaban ó primeiro camiñante que cruzase invitándoo a botar auga do río sobre o abultado ventre, apadriñando deste xeito á criatura.

            O camposanto chama a súa atención, lousas de pedra recordan vidas pasadas, historias que só poden imaxinar, as cinzas de Rosalía descansan en paz.

"Pequena ponte de Pontoise" de Pissarro.

25. María vai... (I)

 “Si no hubiese podido participar del mundo de los cuentos

 y si no hubiese podido inventarme mis propios mundos,

 me habría muerto”.

                                                   Ana María Matute

I. Da nada á nada.

            María continuou na cama un anaco máis, coas mans na caluga, ollando ó teito da habitación. A lámpada colgaba estratexicamente no centro, non a ía prender, só quería escuridade. A luz que entraba polas fendas da persiana era unha intrusa naquel mundo de tebras, no que se somerxera sen decatarse. A casa era súa, ata que as letras deixaron de estar ó día, o seu tempo alí remataba, a neveira baleira, a hucha rota no chan… unha mochila sobresaía no estante. Tomou unha decisión, da nada á nada.

            Con esforzo introduciu o mínimo no fardo, estaba cansa de levar peso as súas costas. Nun papel color sepia escribiu: “Todo voso, estou no camiño”.

II. No camiño.

            María non sabe onde se sitúa o norte, o seu sentido da orientación é pésimo dende sempre, comeza a camiñar, perdida. A sorte fai acto de presenza por primeira vez en moito tempo cando coñece a Xus. O encontro é casual, el achégase paseniño e sen mediar son algún frégase contra as súas pernas, por fin ela sorrí. Leva o seu nome no colar pero parece un ser ceibe, míranse, gústanse, comezan a patear á par. As casas cada vez máis espalladas no horizonte desaparecerán na distancia. Aínda brilla o sol no alto e baixo el cárganse de enerxía, atópanse mellor.

            O seu acompañante decide o rumbo, a ela dálle igual, el parece ter as cousas claras, en cada cruce xiran sen demora cara ningunha parte.

Herbert Thomas Dicksee (1862 – 1942) 

(continuará)

24. Volver...

Atopei unha herba de namorar no peto...

E lembrei que tiña un blog criando malvas no esquecemento...

Neste tempo, fixen e desfixen, e nunha desas naceu Pepi Momo. 
Xorde dunha botella baleira, para converterse na miña conciencia e ilusión. 
O tema era reciclar un envase para presentar os resultados dun traballo académico, viña sendo unha performance... 

Esta imaxe é o inicio do proceso de transformación dunha botella baleira
 e uns apuntamentos dos que xa non quero saber nada, en conciencia e ilusión.
O papel está xa somerxido na auga para posteriormente converterse en pasta.

A idea é converter a botella nunha moneca, unha descendente imaxinaria de Pepito Grillo (a conciencia de Pinocho que o afasta dos problemas e aconsella nas situaciones difíciles) e de Momo (a nena que devolve o tempo ós seres humanos ganando a batalla ós homes de gris). O seu nome será Pepi Momo. 
A cabeza é unha pedra que recorda un corazón, cubrirémola cun globo, máis doado de pintar. Buscamos unha expresión positiva e ilusionada.

Para facer a pasta de papel que recubrirá a Pepi Momo:

-          Cortar  papel en anacos.

-          A remollo 24 horas.

-          Trituramos a mestura coa batidora.

-          Co colador e a axuda dunha culler quitamos a auga sobrante.

-          A pulpa con cola branca mesturada será doada de modelar.

Escorremos ben.

Antes de nacer, cando somentes era un boceto nunha libreta, case se chama Pancha.

Resumindo:

Botella baleira

+

Pedras no interior e unha cuncha de navalla na que pintamos o seu corazón

+

Pasta de papel, a súa segunda pel

Restos de la, un trozo de tea vaqueira dun arranxo… 

Naceu unha estrela… con pes de nácara.

Retocamos a expresión con rotuladores… 

Complementos de inverno… tamén para durmir…

E así xorde Pepi Momo, coa súa roupa de abrigo e un manto para soñar…

O certo é que, co tempo, Pepi tivo un percance, perdeu a cabeza... ou a pedra era grande ou o globo que facía de pel pequeno, así é que tivo que pasar polo taller... a súa nova imaxe é a que segue...

Se quixera ser gardada...