X. Ninguén.
María sente que non ten saída. Vese
incapaz de axudarse a si mesma, os demais tampouco poden facelo. Unha anciá
baixa a rúa empedrada con dificultade, carga un cesto demasiado pesado para a
súa fráxil figura. Poden axudarse pero aínda non o saben, séntense soas ante o incerto
futuro. Cruzan as miradas e achéganse, intúen xa as necesidades que poden
satisfacerse mutuamente. Engracia fai pasar a súa auxiliar á cociña, prepara un
caldo de verduras e un peixe ó forno. Pola fiestra da galería vese o porto, Xus
vai de pesca con Vicente.
Sobre a mesa da sala hai ducias de
cunchas de cores, fíos, agullas… na parede o retrato dun home con bigote sorrí.
María acaricia unha gran caracola.
XI. Caracola.
María admira á persoa que a acolleu,
as súas historias de antano danlle vida, forza para soñar. Relátalle que o máis
importante que se levaba a bordo era a caracola, tocábase nos días de néboa e
as mulleres, ó oír o seu son, orientaban ós seu homes dende a beiramar para que
atracasen con ben. Salvaron moitas vidas na costa atlántica norte, isto
contarallo Vicente, unha tarde que a levará a pescar. Mentres, Xus lánzase á auga
con habilidade abraiante pescando a cea, o mariñeiro aseguraralle que poderían
deixar o barco nas mans do lobo de mar canino e baixar a botarse unha sesta.
Ningún comentario:
Publicar un comentario