“Si no hubiese podido participar del mundo de los cuentos
y si no hubiese podido inventarme mis propios mundos,
me habría
muerto”.
Ana
María Matute
I. Da nada á nada.
María continuou na cama un anaco máis,
coas mans na caluga, ollando ó teito da habitación. A lámpada colgaba estratexicamente
no centro, non a ía prender, só quería escuridade. A luz que entraba polas
fendas da persiana era unha intrusa naquel mundo de tebras, no que se somerxera
sen decatarse. A casa era súa, ata que as letras deixaron de estar ó día, o seu
tempo alí remataba, a neveira baleira, a hucha rota no chan… unha mochila
sobresaía no estante. Tomou unha decisión, da nada á nada.
Con esforzo introduciu o mínimo no
fardo, estaba cansa de levar peso as súas costas. Nun papel color sepia
escribiu: “Todo voso, estou no camiño”.
II. No camiño.
María non sabe onde se sitúa o norte, o seu sentido da orientación é pésimo dende sempre, comeza a camiñar, perdida. A sorte fai acto de presenza
por primeira vez en moito tempo cando coñece a Xus. O encontro é casual, el achégase
paseniño e sen mediar son algún frégase contra as súas pernas, por fin ela
sorrí. Leva o seu nome no colar pero parece un ser ceibe, míranse, gústanse,
comezan a patear á par. As casas cada vez máis espalladas no horizonte desaparecerán na distancia. Aínda brilla o sol no alto e baixo el cárganse
de enerxía, atópanse mellor.
O seu acompañante decide o rumbo, a
ela dálle igual, el parece ter as cousas claras, en cada cruce xiran sen demora
cara ningunha parte.
 |
| Herbert Thomas Dicksee (1862 – 1942) |
(continuará)
Ningún comentario:
Publicar un comentario