VI. Un conto.
María deixa de sentir anguria no peito, está disposta a relatar unha breve historia en pago á cordialidade. E é que érase unha vez un vello muiñeiro que tiña tres fillos, achegándose a
hora da súa morte repártelles o pouco que ten… ó maior o muíño, ó mediano
o burro… ó máis pequeno o que queda… o gato. O pai morre, o neno colle
unhas botas e ponllas ó gato, os dous van percorrer mundo… A
narradora mira a Xus, sonrrí, el move a cola. Ela enfréntase os seus desequilibrios
emocionais, el céntrase, xa sabe onde van.
Éntralle unha presa tola por marchar,
pero doulle pé a Fermín a contar a historia de Micifuz, o navegante.
VII. Micifuz, o navegante.
María escoita con interese como “El
Compostelano”, un barco no medio dun terrible temporal que azota a costa, é abandoado pola tripulación preto do porto de Corme. Os mariñeiros póñense a salvo surcando as
ondas con botes. O navío rompe amarras e queda ó pairo cun ser a bordo…
Micifuz. Esquiva a areosa Barra, a Illa Tiñosa, a punta Tabuído… ata que
río Anllóns arriba chega indemne con perfecta maniobra a terra. Os
observadores pregúntanse quen goberna o barco e o gato pensa “¡Para
mariñeiros, nós…!”.
Será a última velada. Sen
despedidas lánzanse ó camiño, a carón da mochila hai unha bolsa con froita, é para ela. Non é capaz de aprecialo pero, brilla o sol.
Ningún comentario:
Publicar un comentario