33. Un paseo con Monet

Unha interpretación do famoso paseo... con outra muller, outro neno, outra vexetación...

froito das clases de pintura con Susana Pazo Maside.

Claude monet (1840-1926) - O paseo de Camille Monet e o seu fillo Jean (ou a dama do parasol)

Marco improvisado con cartón de rollo papel cociña, hixiénico... facendo formas arredor do lenzo...
provisional... demasiado romántico???

32 . Cesto de flores con médula e la afieltrada

Para inventarnos necesitamos inspiración e moitas veces axuda, eu neste proceso recurrín a clases de pintura con Susana Pazo Maside. Non só aprendo a pintar, cousa que tiña na mente dende hai moito e non atopaba o momento, senon outras artes... 

Con médula aprendín a facer un cesto e con la flores, sendo o resultado final:

Coa médula pódense facer obras moi útiles, decorativas... 
relaxantes na súa elaboración... 
pero quedóume algún buraco por non ter apretado suficiente, 
teño que practicar... como todo...

Así foi collendo forma...

Sorprendeume gratamente descubrir o que se pode facer 
cunha masa de la, auga, xabón...
encantóume o afieltrado... crear flores de cores a pracer...

31. María vai... (VII)... FIN

XII. María vai.

            María achégase á beiramar, entre as rochas albisca cunchas que xa pode visionar nas súas próximas creacións. A súa face reflicte motivación. Mira ó ceo, un arco da vella debúxase no ar, decátase de que o medo e a escuridade desapareceron co tempo. Foi un acerto deixar a nada, naquel intre, cara ningún lugar e non morir no intento. Unha canción de Mercedes Sosa soa ó lonxe, ven da casa de Leo, fillo de emigrantes arxentinos retornados. Podería ser a banda sonora que da continuidade a esta historia inconclusa, presaxio de novidades que virán.

            “Mirar rasgado, patitas chuecas, María va, pisando penas, la arena ardiente, María va (…) Quiso la siesta ponerle un niño a su soledad…”

Para quen queira escoitar a canción por exemplo aquí...

30. María Vai... (VI)

X. Ninguén.

            María sente que non ten saída. Vese incapaz de axudarse a si mesma, os demais tampouco poden facelo. Unha anciá baixa a rúa empedrada con dificultade, carga un cesto demasiado pesado para a súa fráxil figura. Poden axudarse pero aínda non o saben, séntense soas ante o incerto futuro. Cruzan as miradas e achéganse, intúen xa as necesidades que poden satisfacerse mutuamente. Engracia fai pasar a súa auxiliar á cociña, prepara un caldo de verduras e un peixe ó forno. Pola fiestra da galería vese o porto, Xus vai de pesca con Vicente.

            Sobre a mesa da sala hai ducias de cunchas de cores, fíos, agullas… na parede o retrato dun home con bigote sorrí. María acaricia unha gran caracola.

XI. Caracola.

            María admira á persoa que a acolleu, as súas historias de antano danlle vida, forza para soñar. Relátalle que o máis importante que se levaba a bordo era a caracola, tocábase nos días de néboa e as mulleres, ó oír o seu son, orientaban ós seu homes dende a beiramar para que atracasen con ben. Salvaron moitas vidas na costa atlántica norte, isto contarallo Vicente, unha tarde que a levará a pescar. Mentres, Xus lánzase á auga con habilidade abraiante pescando a cea, o mariñeiro aseguraralle que poderían deixar o barco nas mans do lobo de mar canino e baixar a botarse unha sesta.

            Engracia revela o lugar segredo onde recolle as cunchas para os seus colares, e o seu oficio artesán, á que será a súa sucesora. Ilusionada, María vai.

Se ides ó museo de Fisterra podedes admirar e aprender, 
da vida do mar, da supervivencia,
 dos sentimentos...

No Museo do Castelo de San Carlos en Fisterra,  Manuel (guía - mariñeiro - poeta), 
fai unha demostración de como sona o corno de néboa que tantas vidas salvou.

29. María vai... (V)

VIII. Sol.

            María e Xus seguen sumando pasos, un indicador anuncia a súa chegada a Fisterra, o seu destino quizais sexa a fin da terra, o seu propio fin. Xa non quere ver a ninguén, non quere falar, toma un sendeiro cara o alto dunha montaña. Descobre uns restos arqueolóxicos… a ermida de San Guillerme, iso pon nun panel turístico. Segundo conta a tradición, neste monte os romanos atoparon un altar ó sol, Ara Solis, construído polos pobos que alí habitaron antes da romanización. Os lugares paganos destinados a ritos de fertilidade foron cristianizados, xa non funcionan.

            Nunha gran lousa horizontal, onde antigamente durmían as parellas estériles para concibir descendencia, pecha os ollos e abandónase a outros mundos.

            IX. Outros mundos.

            María soña cun naufraxio, está empapada, non pode respirar, abre os ollos e ve un rostro sobre ela. Vicente faise a un lado, a situación é embarazosa, sen dúbida. Xus únese ó trío, como se coñecese ós dous dende sempre. Chove coma se o ceo estivese regando algo importante. O home do chuvasqueiro tenta explicar que perdera a Xus nunha viaxe hai meses, ela non o escoita, está furiosa. Lóstregos e tronos converten a bóveda celeste nun espectáculo sen igual, que os ilumina ata que se convencen de que deben baixar á civilización.

            A policía entra na casa que xa non é dela, a verdade é que non queren facelo. Non hai ninguén.

Steam-Boat off a Harbour's Mouth in Snow Storm , 1842. William Turner.

28. María vai... (IV)

VI. Un conto.

            María deixa de sentir anguria no peito, está disposta a relatar unha breve historia en pago á cordialidade. E é que érase unha vez un vello muiñeiro que tiña tres fillos, achegándose a hora da súa morte repártelles o pouco que ten… ó maior o muíño, ó mediano o burro… ó máis pequeno o que queda… o gato. O pai morre, o neno colle unhas botas e ponllas ó gato, os dous van percorrer mundo… A narradora mira a Xus, sonrrí, el move a cola. Ela enfréntase os seus desequilibrios emocionais, el céntrase, xa sabe onde van. 

            Éntralle unha presa tola por marchar, pero doulle pé a Fermín a contar a historia de Micifuz, o navegante.

VII. Micifuz, o navegante.

            María escoita con interese como “El Compostelano”, un barco no medio dun terrible temporal que azota a costa, é abandoado pola  tripulación preto do porto de Corme. Os mariñeiros póñense a salvo surcando as ondas con botes. O navío rompe amarras e queda ó pairo cun ser a bordo… Micifuz. Esquiva a areosa Barra, a Illa Tiñosa, a punta Tabuído… ata que río Anllóns arriba chega indemne con perfecta maniobra a terra. Os observadores pregúntanse quen goberna o barco e o gato pensa “¡Para mariñeiros, nós…!”.

            Será a última velada. Sen despedidas lánzanse ó camiño, a carón da mochila hai unha bolsa con froita, é para ela. Non é capaz de aprecialo pero, brilla o sol.

27. María vai... (III)

IV. En paz.

            María síntese perdida, pero por dentro, non saber onde está físicamente é o único que lle produce certa satisfacción. Faise de noite, podería durmir baixo as estrelas, sobre o manto de herba dos prados. Decidida deitase, a mochila de almofada, Xus dalle calor, o sono invadea, o cansancio gaña á ansiedade. Un movemento estraño despertaa, abre os ollos e ante ela un ancián sorrinte desiste no seu empeño de zarandeala co caxado. A ledicia de sabela viva anímao a invitala a durmir a cuberto, pola noite refresca.

            Cea quente, sabas de algodón, unha colcha de la sobre a cama, arrecende a madeira, pecha de novo os ollos, esta vez sen sobresaltos.

V. Sobresaltos.

            María quere morrer, os pensamentos de ruina atacan sen previo aviso. Esperta e non quere sair da cama, mira a lámpada que pende dunha cadea dourada, imaxínase alí pendurada. Unha nena entra sobre as puntas dos pés na habitación, míraa con curiosidade, é a neta de Fermín, tamén se chama María, sae correndo ó verse descuberta. É hora de asearse, vestirse, séntese mal polos seus pensamentos suicidas, non lle gusta a súa vida e non é capaz de cambiala. Maldita sexa, non pode baixar a garda, trenza o seu pelo cara un lado, abre a fiestra, hai pouca altura.

            O almorzo anímaa, o queixo é un rico manxar sobre a súa lingua, o gusto a laranxa do zume reconfórtaa. A pequena pídelle un conto.

PAUL CÉZANNE: "Natureza morta con cesta de froitas (mesa de cociña)", 1880-1890.

Excepcional natureza morta e ademais unha extraordinaria ilusión en forma de cesta de froitas. Onde está esta cesta? Colocada nun inestable equilibrio na esquina superior dereita, ou nun complexo xogo de perspectiva sobre o chan como a peza de madeira do estremo dereito do cadro?