IV.

IV

      Mencía encargábase dos itinerarios didácticos e atención ó público, preparaba con especial entusiasmo os relatos que compartía nos traxectos en autocar. As viaxes facíanse tan curtas e xurdían tantas novidades no camiño que nunca caía na monotonía, sempre alerta para poñer a punto aquela moderna máquina do tempo. Posuía unha peculiar capacidade para transportar ós ocupantes do vehículo mais alá dos asentos, nos que comodamente se deixaban aducir a lugares descoñecidos involucrándose na historia.

 Dende pequena familiarizouse con aquela contorna de pedra e terra, unha das súas adicións era a lectura de lápidas, a miúdo os nomes suxeríanlle historias imaxinarias. Outros a súa propia vida, a súa árbore xenealóxica. Unha tarde de culto os mortos, ó colocar as flores semprevivas sobre a lápida onde descansaba a súa nai María e a nai desta do mesmo nome que ela mesma, sobresaltouse ó escoitar uns berros que proviñan da capela. Dirixiu a mirada cara o lugar, non tardou en descubrir a Brais, o axudante incondicional e digno sucesor de frei Breixo. Chamaba por ela con inusual excitación, conmovida saíulle ó encontro, e coma se voaran víronse nun abrir e pechar de ollos no interior do santuario.

No subterráneo, Brais sinalou unha cavidade na parede que quedara ó descuberto. A análise pormenorizada dunha ilustración reveláralle a existencia dun labirinto que comunicaba a capela con algún lugar. Mantivérao en segredo, con determinación barallou as posibilidades dun espazo oco no chan e os laterais.  Mencía introduciu a cabeza, despois o resto do corpo, el seguiuna, a medida que avanzaban o túnel foise facendo máis amplo. As rochas ofrecían un singular espectáculo de formas, cores e sons. A lanterna que portaban iluminaba todo o espazo facendo brillar a mica, a maxia envolvíaos ata o punto de non querer quebrantar coa súa voz aquel soño real.

Camiñaron un longo treito sen deixarse vencer polo cansazo, o frío ou o medo ó descoñecido, as ansias de saber máis conducíaos inexorablemente ó coñecemento. Nalgúns recunchos apreciábanse restos de pinturas rupestres, nunha revolta a luz invadiu por completo a galería. Unha cortina de auga anunciaba o final do traxecto, a través dela distinguiron ó lonxe, como se dun día de copiosa choiva se tratase, a figura impertérrita do mosteiro.

Algo así foi o que viron (na imaxe o mosteiro de Carboeiro).

Mencía e Brais xunguiron a mirada, os seus corpos buscaron o contacto físico a traveso das mans… Abríase ante eles outro capítulo non escrito doutra historia sen fin.