III.

III

     Cando o neno Xesús, o fillo de Amparo, caeu ó río, atopábame o seu carón contando que rosmaban as malas linguas que os monxes da Cova lanzaban os porcos ó río para pescalos e comelos en Coresma. Fíxolle tanta graza que ó tempo que ría comezou a dar brincos sobre os cantos rodados ata que se escorregou. Lanceime de inmediato a auga pero a corrente arrastrábao, finalmente o seu pequeno corpo afundiuse. Non desistín, somerxinme, agarreino por detrás, intentei subilo a flote, pero algo o impedía, como se unha liana o tivera enganchado. Observei os seus pes, un deles estaba incrustado nunha argola, cun rápido movemento libereino. Pronto boquexou na superficie, alcanzamos a marxe do río, levárono ata a herba e reanimárono con éxito. Estaba sen alento e chorei pensando no doado que é pasar da ledicia ó pranto.

O río Toxa, as augas ían así...

          Por aquel entón, andaba eu namoriscada casualmente dun submarinista, ó que vedes ó meu carón nesta mesa. Unha noite confesei a existencia dun misterio nas augas, que quedara en segundo plano polo resto de tensións, e foi el quen se entusiasmou coa idea de explorar o fondo do río. Imaxinamos que a existencia de argolas e certa infraestrutura, é proba de que nalgún momento da historia algunha outra civilización explotou este recurso, quizais na procura dalgún material precioso.

O certo é que unha cousa levou a outra e hoxe atopámonos aquí coa grata tarefa de inaugurar o Centro de Interpretación frei Breixo. O noso obxectivo é promover a aprendizaxe creativa, facer chegar ó público o significado do noso legado cultural, histórico e patrimonial. Desenvolveremos actividades de comunicación co público visitante para revelar, explicar… o papel e o significado do patrimonio mediante a súa interpretación contemporánea. Motívanos especialmente facer medrar a sensibilidade da sociedade e facer mais eficaz a súa conservación.

O Centro de Interpretación frei Breixo nesta ficción que se relata, deseñado por Vicente Illa Alba.