12. I. Entre as pedras

I

Pousei a rosa branca sobre a lápida familiar ó tempo que saían dos meus beizos un rebulir de versos relixiosos que me ensinara a miña nai, non me fixeran alcanzar a fe pero aquel popurrí de verbas de aquí e alá era tan tenro…

“…escaleiriñas do ceo, arca da eternidade,
cuando el Redentor del mundo por sus discípulos llamaba,

los llamaba uno a uno, dos y dos se le juntaban,

y cuando los tenía juntos a todos les preguntaba:

¿cal de vos discípulos meus morrerá por min mañá?...”

Sentín unha sensación estraña ó aniñarme, temín perder o equilibrio. Un rebumbio de estrelas xiraban arredor de min, erguendo a cabeza lentamente logrei superar esa sensación de mareo que me invadía. Comezou a chover con intensidade, a tormenta xurdiu da nada no intre menos propicio. Agás unha pequena capela non distinguín ningún lugar no que refuxiarme. A opción resultou ser un tanto tétrica pero era a alternativa a unha pulmonía que non me podía permitir.

Capela románica de Catoira e unha das torres... poderíamos imaxinar un lugar así. 

            As nubes escureceron tanto o lugar que a luz dos lóstregos creaba estrañas formas sobre a baldosa de mármore desgastado. Achegueime a imaxe da Virxe preñada, chamaba fondamente a miña atención, unha das miñas mans por inercia acabou asentada na miña sobresaínte barriga e a outra ficou no ventre de pedra. Ó tacto notei un saínte metálico e frío que me fixo estremecer, observeino incrustado entre os pregues do vestido, en realidade parecía un anel, imaxinei que para enganchar algún complemento no pasado. Estaba absorta cando sentín as miñas costas un son de pisadas, ó xirar descubrino. Baixo o marco da porta apareceu unha figura grotesca dun home anciá, encovado, cun hábito que o cubría por completo, arrastraba unha longa cola, parecía ter encollido dentro.

            O meu dedo índice que estudaba a evocadora figura de pedra aferrouse ó anel, sentín un medo aterrador, os nervios provocaron que a forza exercida activase un resorte que derivou nun enxordecedor ruído de engrenaxes oxidados. O interior de María era un oco por onde se albiscaban uns chanzos que levaban ó que semellaba ser una cripta. A man do home pousou no meu ombreiro coma o loro dun pirata a entrada da cova do tesouro:
                    -  Non temas – tranquilizoume aquel descoñecido de tan peculiar físico.

A súa voz non era de ultratumba, nin o seu aspecto era tan terrible na proximidade… o meu subconsciente traizoárame, por sorte. Sentámonos amigablemente nun banco de madeira e xuntos contemplamos o espazo aberto da talla divina. Aquel home dicía descoñecer o misterio, non sabía o que albergaban aquelas entrañas, aseguraba que acudira a visitar a tumba da súa nai, coma min. Levantouse con dificultade, asomou o seu rostro e sen mais comezou a baixar os chanzos, para entón eu xa confiaba no meu guía e non me quería perder aquela exploración froito das miñas emocións.

Celosía prerrománica dunha capela visigótica, San Xes de Francelos en Ribadavia... a luz natural chegará misteriosamente por unha así.

Unha habitación monástica emerxeu na penumbra ante os nosos ollos. Ó estudar a estancia detidamente resultou ser un arquivo onde descansaban antigos documentos que o tempo tornara amarelos. O bo anciá abriu armarios, escudriñou pergamiños, a leve luz que entraba por unha celosía dáballe aspecto de científico tolo entusiasmado co achado. Mirei o reloxo, o último autobús que me levaría á cidade pasaba en dez minutos, apresurei a despedida. Mentres o meu corpo emerxía do ventre da nai pétrea atopeime de fronte cunha persoa que me observaba con abraio, apoiábase sobre unha pala con restos de terra a xeito de muleta, pero eu non tiña pensado sobresaltarme de novo e non atendín a historias.

-  ¡Era certo! – exclamou non dando creto a miña presenza – non era unha lenda.

Subín ó autobús, para a miña sorpresa o monxe corría uns metros detrás de min, facendo un movemento péndulo que o introduciu dun chimpo no interior. Sentouse ó meu carón:

      - Non o contes aínda por favor, temo que destrúan o que alí poida haber de valor humano – aconselloume case sen alento.

Por suposto non o contei, ata hoxe na presentación deste libro que escribiu frei Breixo, “Escrito entre as pedras”. Nel atoparedes preguntas e respostas que non sempre concordan as unhas coas outras, empapádevos da súa sabedoría, deixádevos levar polas súas palabras que priorizan o humano ó divino sen medo á excomuñón. E se é o voso desexo vivilo, recrealo en imaxes reais de lugares místicos e textos prohibidos, espero que vos sexa de utilidade ó percorrido que preparamos onde poderemos compartir o pasado, o presente e suxerir o futuro…