10 de mar. de 2014

9. Mariña e Vilán


M
ariña nadaba nun mar de sombras cando se decatou de que alguén a seguía, axudada dun chorro de auga que emerxeu do seu interior, alcanzou unha rocha onde agocharse. O impulso a gran velocidade despistou ó seu perseguidor, que non era máis que outro molusco cefalópodo que non se resistira ós encantos daquelas fermosas oito patas. Vilán, o polbo vixía, continuou as pescudas porque a pesares da súa extrema timidez estaba canso da soidade, tamén se sentía atraído pola tristura que vira de esgallo naqueles ollos enormes. A descoñecida coa cachola coroada cun gorro feito de algas, que lle daba certo aspecto de aviadora, facíao soñar.
            Pasaron días antes de que Vilán volvese a ver a Mariña, ela aproveitaba calquera movemento estraño ó seu arredor para poñer en práctica as súas dotes para a camuflaxe, a area e os cons parecían estar da súa parte. Unha tarde estaba distraída dando boa conta duns exquisitos peixes diminutos, cando un depredador se achegou con sixilo ata abrir a boca detrás dela coa intención de engulila dun bocado. A Vilán adxudicáranlle os habitantes habituais do cabo o posto de vixía daquelas augas, xa que demostrara estar sempre alerta e salvara centos de vidas, facendo da solidariedade a súa labor. Ó ver que ela estaba en perigo desprazouse coma un raio, e soltando un chorro de tinta, cegou por completo ó adversario, que fuxiu do lugar para non volver endexamais.
            Os dous moluscos olláronse, achegáronse, entrelazaron os tentáculos e descubriron que a suma dos dous facíaos esquecer a soidade e a tristura, era un sentimento tan forte que ningún temor os desacougaba. Desprendendo esa ledicia foron queridos e respectados polos seus veciños oceánicos, que gozaban lendo os efémeros versos que Mariña e Vilán escribían entre as ondas coa súa tinta. Dende o primeiro raio do amencer ata o solpor, cando se enterraban na fina e suave area para descansar, percorrían xuntos todo aquel vasto espazo que consideraban o seu fogar, nadando sen parar.
            Ata que un mal día os seus corpos foron capturados por unha rede e subidos a unha enorme embarcación. Sorprendidos polo que vían, a tripulación decidiu ensinar o exemplar á bióloga mariña:

-       Non o podo crer un exemplar con dúas cabezas e 16 patas. Siameses? -foi esta a súa primeira interpretación.

            Mariña escribiu na bandexa de auga salgada onde os retiñan: “Somos un: Mariña e Vilán”. A muller decatouse entón de que se trataba de dous exemplares pegados coas súas ventosas un ó outro. Non se sorprendeu de que se comunicasen con ela porque sabía da intelixencia destes animais e a súa intuición era máxica cos cefalópodos.

-       Deixareivos en liberdade, pero antes unhas aclaracións para a ciencia. Das oito patas que tedes acordan as últimas investigacións que en realidade son 6 brazos e 2 patas…
-       Utilizamos os dous tentáculos posteriores para movernos polas rochas e o fondo mariño – interrompeu Mariña, que sen máis espetoulle – o meu compañeiro necesita voltar a auga. Saberás que os polbos temos tres corazóns, dous deles levan sangue sen osíxeno ás branquias e o terceiro transporta o sangue osixenada ó resto do corpo, algo non vai ben en Vilán. Síntoo desfalecer, ten que saír de aquí xa.

Animais de lan en acción, unha forma de deixar voar a imaxinación.
            Cumpriuse a promesa, Mariña e Vilán foron lanzados ó seu hábitat de novo, unha vez máis salváranse pero decidiron que debían ser máis precavidos. Acondicionaron unha cova estratexicamente situada que se convertería co tempo nun refuxio de especies protexidas. Esta misión deulles forza para vivir plenamente durante moitos anos, ata que unha mañá nadaron ata a praia do Trece onde xuntos escribiron sobre a refulxente area o que crían sería o final desta historia.
            Non foi así, crúzase unha vez máis no seu destino Lía, a bióloga amante do mar, que camiña pola praia abstraída, ata que os distingue, séntase ó seu carón observándoos con certa magoa. A marea vai subindo e as correntes desembarcan unha caixa de madeira ós seus pes, introduce os corpos no interior e diríxese cara a súa casa, xa coñece cal será o final definitivo.
            Con marabillosa precisión artesán o cadaleito convértese nun sartego de nácara, cuberto con decenas de cunchas de variadas formas e tons. A muller remata a obra na galería da súa casa aloumiñada pola brisa que entra pola fiestra aberta. Mira cara o porto, ve a súa lancha onde a agardan os aparellos de inmersión, o sol baixa e ela irá tras el na procura do lugar onde repousarán Mariña e Vilán.
            Os dous polbos abren os ollos, érguense ata levantar a tapa do habitáculo, míranse incrédulos, ollan arredor, están nun templo somerxido nas augas salgadas, entre arrecifes de coral. Ó lonxe un punto pequeno e escuro sube cara a superficie pensando que aquel é un bo final, descoñecendo que aquel lugar crea unha nova dimensión máxica da realidade, onde os desexos de eternidade se cumpren, unha historia sen fin. 

"Templo somerxido", de Urbano Lugrís (1946)



            

Ningún comentario:

Publicar un comentario