M
|
ariña
nadaba nun mar de sombras cando se decatou de que alguén a seguía, axudada dun
chorro de auga que emerxeu do seu interior, alcanzou unha rocha onde agocharse.
O impulso a gran velocidade despistou ó seu perseguidor, que non era máis que
outro molusco cefalópodo que non se resistira ós encantos daquelas fermosas
oito patas. Vilán, o polbo vixía, continuou as pescudas porque a pesares da súa
extrema timidez estaba canso da soidade, tamén se sentía atraído pola tristura
que vira de esgallo naqueles ollos enormes. A descoñecida coa cachola coroada
cun gorro feito de algas, que lle daba certo aspecto de aviadora, facíao soñar.
Pasaron días antes de que Vilán
volvese a ver a Mariña, ela aproveitaba calquera movemento estraño ó seu
arredor para poñer en práctica as súas dotes para a camuflaxe, a area e os cons
parecían estar da súa parte. Unha tarde estaba distraída dando boa conta duns
exquisitos peixes diminutos, cando un depredador se achegou con sixilo ata abrir
a boca detrás dela coa intención de engulila dun bocado. A Vilán adxudicáranlle
os habitantes habituais do cabo o posto de vixía daquelas augas, xa que
demostrara estar sempre alerta e salvara centos de vidas, facendo da solidariedade
a súa labor. Ó ver que ela estaba en perigo desprazouse coma un raio, e
soltando un chorro de tinta, cegou por completo ó adversario, que fuxiu do
lugar para non volver endexamais.
Os dous moluscos olláronse,
achegáronse, entrelazaron os tentáculos e descubriron que a suma dos dous facíaos
esquecer a soidade e a tristura, era un sentimento tan forte que ningún temor
os desacougaba. Desprendendo esa ledicia foron queridos e respectados polos
seus veciños oceánicos, que gozaban lendo os efémeros versos que Mariña e Vilán
escribían entre as ondas coa súa tinta. Dende o primeiro raio do amencer ata o
solpor, cando se enterraban na fina e suave area para descansar, percorrían
xuntos todo aquel vasto espazo que consideraban o seu fogar, nadando sen parar.
Ata que un mal día os seus corpos foron
capturados por unha rede e subidos a unha enorme embarcación. Sorprendidos polo
que vían, a tripulación decidiu ensinar o exemplar á bióloga mariña:
- Non o podo crer un exemplar
con dúas cabezas e 16 patas. Siameses? -foi
esta a súa primeira interpretación.
Mariña escribiu na bandexa de auga
salgada onde os retiñan: “Somos un:
Mariña e Vilán”. A muller decatouse entón de que se trataba de dous
exemplares pegados coas súas ventosas un ó outro. Non se sorprendeu de que se
comunicasen con ela porque sabía da intelixencia destes animais e a súa
intuición era máxica cos cefalópodos.
- Deixareivos en liberdade,
pero antes unhas aclaracións para a ciencia. Das oito patas que tedes acordan
as últimas investigacións que en realidade son 6 brazos e 2 patas…
- Utilizamos os dous
tentáculos posteriores para movernos polas rochas e o fondo mariño
– interrompeu Mariña, que sen máis espetoulle – o meu compañeiro necesita voltar a auga. Saberás que os polbos temos
tres corazóns, dous deles levan sangue sen osíxeno ás branquias e o terceiro
transporta o sangue osixenada ó resto do corpo, algo non vai ben en Vilán.
Síntoo desfalecer, ten que saír de aquí xa.
Animais de lan en acción, unha forma de deixar voar a imaxinación. |
Cumpriuse a promesa, Mariña e Vilán
foron lanzados ó seu hábitat de novo, unha vez máis salváranse pero decidiron
que debían ser máis precavidos. Acondicionaron unha cova estratexicamente
situada que se convertería co tempo nun refuxio de especies protexidas. Esta
misión deulles forza para vivir plenamente durante moitos anos, ata que unha
mañá nadaron ata a praia do Trece onde xuntos escribiron sobre a refulxente area
o que crían sería o final desta historia.
Non foi así, crúzase unha vez máis
no seu destino Lía, a bióloga amante do mar, que camiña pola praia abstraída,
ata que os distingue, séntase ó seu carón observándoos con certa magoa. A marea
vai subindo e as correntes desembarcan unha caixa de madeira ós seus pes,
introduce os corpos no interior e diríxese cara a súa casa, xa coñece cal será o
final definitivo.
Con marabillosa precisión artesán o
cadaleito convértese nun sartego de nácara, cuberto con decenas de cunchas de
variadas formas e tons. A muller remata a obra na galería da súa casa
aloumiñada pola brisa que entra pola fiestra aberta. Mira cara o porto, ve a
súa lancha onde a agardan os aparellos de inmersión, o sol baixa e ela irá tras
el na procura do lugar onde repousarán Mariña e Vilán.
Os dous polbos abren os ollos,
érguense ata levantar a tapa do habitáculo, míranse incrédulos, ollan arredor,
están nun templo somerxido nas augas salgadas, entre arrecifes de coral. Ó
lonxe un punto pequeno e escuro sube cara a superficie pensando que aquel é un
bo final, descoñecendo que aquel lugar crea unha nova dimensión máxica da
realidade, onde os desexos de eternidade se cumpren, unha historia sen fin.
![]() |
"Templo somerxido", de Urbano Lugrís (1946) |
Ningún comentario:
Publicar un comentario