6. Fada sen nome

Para Maxina,

que tódolos teus soños sexan doces,

que disfrutes dos momentos,

que te sintas representada en historias que deixen bo sabor e…

sobre todo, que o espertar sexa feliz.

Ninfa das frescas augas, interpretación de Roi Casal... neste enlace.

¿Quen eres, fada sen nome
de tan dormentes miradas,
de tan dorida sorrisa
de feituriña tan cándida?

Rosalía de Castro

Meniña, ti a máis fermosa

Fada sen nome (Maxina)
     

            Agochada entre as árbores da fraga agardaba o paso da lavandeira, só quería axudala, decatárase de que coxeaba e algo penduraba da súa pata esquerda. Cando a tiña a un paso, saltou sobre ela co coidado preciso para non ferila pero… ante o seu abraio, a ave comezou a voar esparexendo estrelas de cores cara onde as súas ás batían.

Meniña, ti a máis fermosa
que a luz do sol alumbrara;
ti a estrela da mañanciña 
que en puras tintas se baña;
ti a frol das froridas cumbres,
ti a ninfa das frescas augas,
ti como folla do lirio 
branca, pura e contristada…

            “Xa esperta, xa esperta”, oeuse unha voz agarimosa. Anibia de Oca parou de cantar e miraba a moza con intriga… realmente cría que era unha ninfa? A fada sen nome do noso conto abre os ollos e mira arredor, está nunha cabana de madeira, as paredes son azuis, o chan está alfombrado de fíos de cores que se enredan entre si.

-          Onde estou?

-          Na casa de Anibia.

-          A menciñeira?

-          Hai quen así me coñece. E ti quen es?

-          Non me lembro.

-          Será polo golpe que debiches levar, atopeite esvaida no chan.

-          Antes de este intre todo está confuso.

-       Téñote visto na fervenza, nadando no río, acariñando e coidando os seres a quen outros fan mal...– Anibia tapou os ollos con espanto e rematou nun suspiro  – Xa  te acordas de que es unha boa persoa?

-       Eu seguinte algunha vez cando collías herbas polo monte pero non me atrevín a falarche.

-       Pois dende hoxe aquí tes o teu fogar, cando gustes vir.

            Maxina debía volver a casa, a súa familia estaría preocupada, especialmente a súa doce avoa. Rematou a infusión morna que a menciñeira lle ofrecera e con sorprendente vitalidade incorporouse dun chimpo. Foi entón cando puido ver a fonte de aquel calor que lle devolvera as forzas, era  unha manta de cores que a cubría e que tiña unha figura tecida no medio. Anibia sorriu e contoulle que atopara na súa mochila un debuxo de nena que lle pareceu que a representaba.  

            Estivera tecendo Anibia lan abaixo, lan arriba, pensando nun feliz desenlace, logo tapou a moza soñadora coa manta inspirada no debuxo que alguén con agarimo fixera da doente. Mentres cantaba os versos de Rosalía, retornou  a ninfa das frescas augas a vida terrea. Dende entón cando Maxina está triste pon música, le, tápase coa manta… e deixa voar a mente ata aquela cabana da fraga, preto do río… sae a camiñar polo monte e… sorrí.

A lavandeira tamén foi levada a casa de Anibia, onde agora faille os coros a menciñeira.