40. Un cadro compartido...

O Santi

Santiago comezou este cadro debuxando un veleiro a lapis surcando os mares, continuei a obra dándolle cor. 

Lembrei o xogo de empezar unha historia e logo seguir a argallar a trama outra persoa. Penso que el imaxinou un día de sol... eu vin tempestade, escuridade... pero no alto ceo a lúa chea guiando xenerosa... algo bo vai pasar cando se faga a luz.

39. Proxecto Moucho

1. Na procura dun conto.
2. A partires dunha imaxe.
3. Choiva de ideas.
4. Nace a historia que dará calor os nosos soños.

Por exemplo...

38. Proxecto Lúa

1. Queremos crear un conto.
2. A partires dunha imaxe.
3. Choiva de ideas.
4. Sae a historia que dará calor os nosos soños.

Algo así.... 

37. Libre - mente

Libremente, un cadro de Susana Pazo Maside.
O meu preferido, a diferenza doutros que me gustan este lenzo está na miña vida, 
nunha das paredes da sala de estar, faime moita compaña, 
da pé a reflexión, apórtame moito...

Susana Pazo Maside fai da súa arte un xeito de crear soños, historias, reflexións... tendo como refente a cultura galega, a universal, e especialmente, a súa visión do mundo. Escultura, pintura... técnicas mixtas, materiais diversos... en variados formatos e formas... explora os recursos, investiga e descobre un universo máxico.

http://aportaverde.blogspot.com.es/2010/06/lenzo-de-susana-pazo.html

As cabezas en cartón pedra que crea Susana, van máis alá das personaxes que representan,
 son a historia, a imaxinación...
unha homenaxe a beleza interior baixo un rostro de muller moitas veces lexendaria (Rosalía, Frida...)
e outras froito da ficción, como mulleres anónimas que moitas somos.
(A foto é un anaco doutra publicada na Voz de Galicia)

Ten participado en exposicións colectivas, individuais, con fins sociais... e ata no cinema, como mostra delo os seus retratos de Manquiña e Pepe Sancho, en Siempre Habana.

No seu Obradoiro, apréndese a interpretar o que percibimos con outra mirada, as cores, tonalidades, perspectivas... unha terapia tamén para encontrarse, ideal para aquelas persoas de mente dispersa coma min.

36. Agardando

Ollaba coa mirada perdida aquela fermosa paisaxe case sen vela, se puidera voaría sen parar ata perderse nas alturas, para logo descender na embarcación onde el navega.

Sempre fora temerosa da tormenta que se empeñaba en estrelar caldeiros de auga contra a fiestra do seu cuarto. O vento batía forte naquel lado da casa onde durmía de nena, só protexido por un castiñeiro que co bo tempo parecía sorrir, e co malo convertíase nun monstro. Un ser con longos tentáculos dos que parecían xurdir raios e tronos, pero que era unha bendición no outono cando as polas ciscaban xenerosas as castañas.  

O seu pai desaparecera no mar no medio dunha misteriosa brétema, nada volveron saber. Non houbo testemuñas do feito, só o silencio e a calma despois da tempestade, rota no porto polos berros das mulleres que non terían corpos para soterrar. Nas noites de temporal escoitaba bramar o mar e sentía un desacougo que lle oprimía o peito. Os seus ollos eran un mar de bágoas contidas que formaban ondas na súa mente, mentres notaba un amargo sabor salgado na lingua.

O seu amor mariñeiro sempre volvía...

Fuxan os ventos. O meu amor é mariñeiro... se o que queres escoitar aquí.

O lenzo en branco ofrecendo todas as súas posibilidades vai esbozando a historia...

Contando a historia a pinceladas... achegándose ó resultado final...

Convértese en agasallo para Vicente o fareiro de Illa Alba...
e así loce na biblioteca.