16. Evimanta... agarimo, calor, color, maxia e sorte.

15. Antes de durmir

            O costume de ler antes de durmir producía nela un efecto reconfortante, mentres acomodaba o corpo baixo as sabas repasaba as imaxes que recreara. Mirou o estante onde descansaban os libros, lembrando con agrado o último que colocara alí, onde lera:

“Gustaríame saber (…) que pasa realmente nun libro cando está pechado. Naturalmente, dentro hai so letras impresas sobre o papel, pero non obstante… Algo debe de pasar, porque cando o abro aparece de súpeto unha historia enteira. Dentro hai persoas que non coñezo aínda (…) Para vivilo hai que lelo, iso está claro. Pero está dentro xa antes. Gustaríame saber de que xeito”.

La historia interminable. Michael Ende.

            Aquela noite non tiña sono, estirou o brazo ata alcanzar un caderno que agardaba na mesa de noite, alí escribía ideas que lle viñan a mente, as veces palabras, outras versos, en ocasións contos… Comezou a crear unha historia inspirándose na manta tecida pola súa avoa con lan de cores, que quentaba con agarimo os pes da cama. Ela mesma co traxe de “Campanilla” que lle fixera a súa nai formaba parte da natureza en movemento:

“Paseaba á beira do río cando me decatei de que escurecía, a lúa arrolaba unha estrela no ceo e o vento do nordés sopraba cada vez máis forte. De improviso un remuíño case me fai perder o equilibrio, os meus cabelos en espiral alzáronse o seu son improvisando figuras no ar. Para a miña sorpresa cando cesou, todo cambiara o meu arredor, unha enorme sequoia presidía o lugar e un moucho miraba cos seus enormes ollos cara min. Pensei en liscar en sentido contrario cando me decatei de que outro enorme paxaro miraba dende o outro lado fascinado pola longa melena loura, agora inmóbil de novo sobre os meus ombreiros”.

            Eva mirou de novo a manta, pechou os ollos e deixou que o boli dourado se deslizase polo papel manuscrito deixándose guiar pola imaxinación:

            O paxaro con ás de corazón dirixiuse a min:

-   De lonxe parecía que os teus cabelos debuxaban no ceo animais de variadas especies, o luar iluminaba a escena.

-    Teño un amigo que fai figuras de animais coas mans entre luces e sombras – contestei entre risas, sorprendida por poder interpretar a súa linguaxe .

            Pousou nunha pola e suspirou, facía unha longa travesía de centos de quilómetros sen descanso, alimentándose sobre a marcha do que a terra e o ar lle provían, así como da ilusión de que a fin da súa viaxe se atopaba cada día máis preto. O moucho achegouse a el, quitou da plumaxe unha estilizada pluma dourada e un tinteiro, que contiñan o zume dunhas herbas que lle facían de tinta.

-       Fareiche un plano meu amigo – sentenciou o sabio moucho.

-       ¡Xa non podo máis! – laiouse o paxaro canso.

-       Non te sintas derrotado, esta é unha experiencia no camiño. Adiante!

            Eva deixou de apresar o boli entre os dedos, o caderno foi caendo pola forza da gravidade ata o chan, axudado polos movementos do seu corpo na procura da posición de descanso.  Pasou a noite soñando, retornando a aquel lugar máxico:

            Un peixe saíu á superficie e salpicou coa fría auga do río a Eva, agradeceuno porque realmente facía moita calor, aínda que no ceo unha nube ría divertida disposta a soltar por aspersión auga celestial sobre a súa cabeza.

-       Antes de vivir nesta árbore milenaria – faloulle o moucho - gustábame viaxar e teño durmido en moitos lugares, tamén a carón da túa ventá.

-       Seguro que nas túas viaxes coñeciches a persoas ben interesantes, a miña, pola contra, non é máis que unha vida aburrida, onde a boa sorte se me mostra a cotío esquiva.

-       Será que non miras onde pisas… que tes agora mesmo ós pes?

-       Flores brancas.

-       A pureza… e non ves nada máis? Seguro que se te esforzas atopas un trevo de catro follas, raros na súa especie e por iso tan valorados. As cousas que realmente importan son as que menos valor lles damos, precisamente porque están aí, porque non hai que loitar por elas, pero que cando desaparecen deixan en nós un oco imposible de encher. En ti está presente a beleza, non desperdicies as túas enerxías con ideas que te escravizan e te fan sentir mal, lembra "non é máis feliz quen máis ten, senón quen menos precisa". Disfruta do que a vida che ofrece que é moito  se afrontas as súas probas cunha actitude de mente positiva – resoaba a voz do moucho na fraga.

            Xa era un novo día, ó lonxe oíanse voces na cociña, percibiu o olor do biscoito, a avoa comentaba “debemos valorar o que temos”. A súa mente viñeron imaxes do que fixera antes de durmir e do soño, todo aquilo engadido o que escoitaba resultou ser unha mestura de realidade e maxia. Mirou cara os pes da cama e sorriu sentíndose protagonista daquela historia.

14. Pousa maestra, pousa... Baseado en feitos reais.

Era unha tarde dos anos 80, non lembro se raiaba o sol ou chovía, estabamos no baixo da casa, onde o meu pai gardaba o coche. Alumeaba a escena unha vela de cera natural, non de parafina derivada do petróleo que fumea e intoxica, ese perigo non o tiñamos. Nun recuncho agardaba unha bombona de butano o seu momento de entrar en acción, detalle importante aínda que non decisivo para o que aconteceu.

Sentadas no chan, unhas nenas invocaban os espíritos, o ambiente máis que tétrico era esperpéntico, especialmente pola austeridade do noso atrezzo, uns simples papeis para facilitar o contacto entre mundos e un vaso baleiro de nocilla. Decidín preguntar:

- Se hai algún espírito que se manifeste?

E foi nese intre, de súpeto, cando fixo a súa aparición a miña nai, o seu berro estremeceunos case tanto coma a súa presenza. O castigo foi recordarmo repetidas veces o longo da miña vida, recalcando o detalle terrorista do butano, agora dalle a risa cando lembra a nosa reacción de espanto. Penso que o que máis lle molestou foi o xeito de facelo, xa que unha das lendas familiares conta que a súa avoa Concepción, a miña bisavoa, falou despois de morta, pero sen papeis, dun xeito máis tradicional.

Había unha muller en Deán que sabía de todo, do que rexe aquí e do de máis alá, cando alguén morría os familiares acudían a ela para que lle dixera se necesitaban misas, non cumpría derrochar. E foi así como Concepción contestou dende o outro mundo cando lle preguntaron se precisaba rezos, por boca daquela muller e cunha palabra que ela dicía a miúdo que dou fe de que era ela:

- Los demorrios! Noooon, que hai moito quen pida e pouco quen de.

A muller de Deán facía moito ben, grazas a ela a tía Carmen tivo dous fillos, non viñan ata que lle foron aconselladas unhas raíces que lle fixeron o efecto reproductivo desexado. O meu pai nunha ocasión tamén precisou dela pero foi un caso diferente, estaba dentro do coche cando un enxame se dirixiu ata alí coa suposta intención de facelo o seu fogar. Alí preto estaba ela, que acudíu no seu auxilio empuñando unha culler coa que batía no cu dunha pota acompañando o seu son con sabias verbas:

- Pousa maestra pousa, pousa en calquera cousa….

As abellas seguiron o ritual ata un carballo, onde seguro proporcionaron doce e viscoso mel a partires do néctar das flores ou doutras secrecións vexetais. Sen dúbida o seu sino sería tamén terapéutico preto daquel lugar onde reinaba a sanadora de mundos.

Cadro de Maruja Mallo. Sería así a muller de Deán? Pola miña parte eu non volvo a facer experimentos dese tipo que non teño esa arte…