Atopei unha herba de namorar no peto...
E lembrei que tiña un blog criando malvas no esquecemento...
Neste tempo, fixen e desfixen, e nunha desas naceu Pepi Momo.
Xorde dunha botella baleira, para converterse na miña conciencia e ilusión.
O tema era reciclar un envase para presentar os resultados dun traballo académico, viña sendo unha performance...
Xorde dunha botella baleira, para converterse na miña conciencia e ilusión.
O tema era reciclar un envase para presentar os resultados dun traballo académico, viña sendo unha performance...
 |
| Esta imaxe é o inicio do proceso de transformación dunha botella baleira e uns apuntamentos dos que xa non quero saber nada, en conciencia e ilusión. O papel está xa somerxido na auga para posteriormente converterse en pasta. |
A idea é converter a botella nunha moneca, unha
descendente imaxinaria de Pepito Grillo
(a conciencia de Pinocho que o afasta dos problemas e aconsella nas situaciones difíciles) e de Momo (a
nena que devolve o tempo ós seres humanos ganando a batalla ós
homes de gris). O seu nome será Pepi Momo.
A cabeza é unha pedra que recorda un corazón, cubrirémola cun globo, máis doado de pintar. Buscamos unha expresión positiva e ilusionada.
A cabeza é unha pedra que recorda un corazón, cubrirémola cun globo, máis doado de pintar. Buscamos unha expresión positiva e ilusionada.
 |
Para facer a pasta de papel que recubrirá a Pepi Momo:
- Cortar papel en anacos.
- A remollo 24 horas.
- Trituramos a mestura coa batidora.
- Co colador e a axuda dunha culler quitamos a auga sobrante.
- A pulpa con cola branca mesturada será doada de modelar.
|
 |
| Escorremos ben. |
Antes de
nacer, cando somentes era un boceto nunha libreta, case se chama Pancha.
Resumindo:
Botella baleira
+
Pedras no interior e unha cuncha de
navalla na que pintamos o seu corazón
+
Pasta
de papel, a súa segunda pel
 |
Restos de la, un trozo de tea vaqueira dun arranxo…
|
 |
| Naceu unha estrela… con pes de nácara. |
Retocamos a expresión con rotuladores…
Complementos de inverno… tamén para durmir…
E así xorde Pepi Momo, coa súa roupa de abrigo e un manto para soñar…
O certo é que, co tempo, Pepi tivo un percance, perdeu a cabeza... ou a pedra era grande ou o globo que facía de pel pequeno, así é que tivo que pasar polo taller... a súa nova imaxe é a que segue...
 |
| Se quixera ser gardada... |
